کندوکاوی در سرآغاز پیدایش نشانه های خودشیفتگی در تئاتر دیروز و امروز ما

به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو ، چندی پیش محمد چرمشیر در یک نشست از وضعیت نمایشنامه نویسی ایران گلایه کرد.

او با اشاره به آثار خوانده شده در بخش نمایشنامه نویسی تئاتر فجر، - نمی دانم از اینکه یک دهه در تحلیل و بررسی مقاله مورد بحث جناب چرمشیر تاخیر داشته ام باید از محضر خوانندگان عذرخواهی کنم یا نه؛ اما این را خوب می دانم که برای بیان حقیقت هیچ زمانی دیر نیست و روشنگری و نقد در هر زمانی که واقع شود ثواب است و راهگشا و گمان می کنم که اهل فن نیز در این مفهوم با من هم رای و هم نظر باشند.

اما شک نداشته باشید فهمیدن اینکه جناب چرمشیر از نگارش مقاله مورد بحث ما یعنی بیضایی ناشناخته در آن زمان چه هدفی را دنبال می کرده است به همین سادگی ها و به صرف یک خوانش سطحی و گذرا هم میسور نیست و این مهم نیازمند مقدار قابل توجه ای دقت در اجزا و موشکافی در جوارح و تحلیل داده های پراکنده متن است و تنها در سایه چنین رویکردی است که ممکن است شمای خواننده هم مثل من، از پس پرده پرتزیین مدعی تکریم و احترام به استاد بیضایی، متوجه نه فقط انبوهی از توهین های آشکار و بی تعارف به منتقدان و پژوهندگان آن روزگار- که اتفاقاً طلایی ترین روزگار تئاتر و نقد و حتی پژوهش تئاتر طی چهار دهه اخیر بوده است-؛ بلکه نوعی تلاش برای اعتبارزدایی از بهرام بیضایی در برابر م�