نام اینجا را «فراموش آباد» بگذارید

اسلام آباد زابل؛ محله ای چسبیده به شهر که هم شهر هست و هم نیست.

بیشتر به روستا می ماند.

نقطه ای که ساکنانش می گویند فراموش شده است، که کسی کاری بهشان ندارد، - از کنارشان رد می شوند و نگاهشان نمی کنند.

به گزارش ایسنا، روزنامه ایران نوشت: زینب دستش را از تنور بیرون می آورد و بوی نان تازه در فضا پخش می شود؛ نان گرد بزرگ قطور که مخصوص همینجاست و به آن تافتون زابلی می گویند.

نان را تعارف می کند و عذر می خواهد که اسباب پذیرایی اش همین نان خالی است.

یک تکه در دهان می گذارم و بقیه اش را با اصرار پس می دهم.

مزه رازیانه را زیر زبانم حس می کنم.

زینب با لباس یکسر مشکی و روسری و سربند به همان رنگ، با چشم هایی که موقع خندیدن چروک های بسیار کنارش نمایان می شود، حالت صورتم را زیر نظر دارد تا احتمالاً بفهمد نان زابلی به مذاق میهمان تهرانی خوش آمده یا نه.

خوشمزه است.

لبخند می زند و بقیه نان را در سفره پارچه ای می پیچد.

زینب جعفری 50 ساله یکی از ساکنان محله اسلام آباد زابل است؛ محله ای چسبیده به شهر که هم شهر هست و هم نیست.

بیشتر به روستا می ماند.

به محض ورود، تصویر کوچه های خاکی و پر از زباله پیش چشم نمایان می شود.

بچه های کوچک از روشنایی دم غروب آخرین استفاده ها را برای بازی می کنند چون محله به محض غروب خورشید در تاریکی محض فرو خواهد رفت.