چند متر مکعب عشق به نام «سقاخانه»

کاسه ی نقره ای زنجیر شده به میله ی فلزی را پرآب می کند، چند جرعه می نوشد و «یاحسین» می گوید، به لبه ی سقاخانه تکیه می دهد و زیر لب خدا بیامرزی برای بانی این مکعب سبز می فرستد و قدم زنان دور می شود .

- کاسه ی نقره ای زنجیر شده به میله ی فلزی را پرآب می کند، چند جرعه می نوشد و یاحسین می گوید، به لبه ی سقاخانه تکیه می دهد و زیر لب خدا بیامرزی برای بانی این مکعب سبز می فرستد و قدم زنان دور می شود .

به گزارش ایسنا، این داستانِ هر روز و هر شب محله های قدیمی و مردم آن هاست؛ طلب مغفرت برای بانی های پرعیارترین نقاط شهر، یعنی سقاخانه هایی که بی هیچ چشمداشتی لب های تشنه را سیرآب می کنند.

شاید به همین منظور بوده که دست کم از دوره ی آل بویه، با پا گرفتن مراسم های عزدارای حسینی، سقاخانه ها هم در کوی و برزن ها و بعضا در کنار مساجد پا گرفتند تا این چند متر مکعب عشق گوش شنوای حاجات و نذر همان مردم باشد.

و حالا بعد از گذشت بیش از هزار سال، امروز عملکرد این مکان ها یعنی روش سیراب کردن مردم تغییر کرده.

به جز آن هایی که امروز یا کاملا از بین رفته اند یا فقط یک کتیبه و پنجره ی فولادی بر پیکرشان جا خوش کرده است، هنوز هستند سقاخانه هایی که با وجود قدمت زیادشان وظیفه ی اصلی خود را فراموش نکرده اند، آن هایی که مأمن شمع و اشکِ عزاداران حسین (ع) در شام غریبانند.