آنچه فوتبال به ما داد

چند روز مانده به شروع جام جهانی، رسانه ها مدام گلایه می کردند که نمی دانیم چرا جو جام جهانی در کشور حاکم نیست؛ یک هفته مانده ولی کسی با کسی کل کل نمی کند! مردم در تاکسی، - اتوبوس و مترو، از هر چیزی صحبت می کنند، غیر از فوتبال! بازی ها آغاز شد و در روز دوم، تیم ایران مقابل مراکش به میدان رفت و 80 میلیون ایرانی پای تلویزیون نشستند، کنار هم؛ نیمه نخست نفس گیر بود و در سکوت گذشت.

بین دو نیمه، اندکی ناامید شدند و نیمه دوم دوباره جان گرفتند.

بازی که تمام شد، خود را در خیابان های شهر در حال پایکوبی دیدند.

امیدهای شان زنده شد و چند ساعتی فقط شادی کردند و در اوج شادی، دل شان برای مدافع مراکش هم سوخت.

فردای آن روز، حالا از شکست اسپانیا صحبت می کردند، ناگهان اوج گرفته بودند؛ ایتالیا در جام نیست، هلند نیست، آلمان در بازی نخست باخت و منطق فوتبال هم چیز دیگری می گوید ولی آن ها می خواهند مدتی بی منطق باشند.

کاری به این کارها ندارند.

تیم اسپانیا را خوب می شناسند.

خیلی های شان هوادار رئال مادرید و بارسلونا هستند و عکس بازیکنان اسپانیا را به در و دیوار اتاق شان نصب کرده اند ولی شادی شان را با هیچ چیز عوض نمی کنند.

نیمه نخست بازی اسپانیا هم که تمام شد، قد کشیدند.