دهقان فداکار روزهای آخر عمرش را چگونه سپری کرد؟

«غروب یکی از روزهای سرد پاییز بود.

خورشید در پشت کوه های پربرف یکی از روستاهای آذربایجان فرورفته بود.

کار روزانه دهقانان پایان یافته بود.

«ریزعلی» هم دست از کار کشیده بود و به ده خود باز می گشت.

- غروب یکی از روزهای سرد پاییز بود.

خورشید در پشت کوه های پربرف یکی از روستاهای آذربایجان فرورفته بود.

کار روزانه دهقانان پایان یافته بود.

ریزعلی هم دست از کار کشیده بود و به ده خود باز می گشت.

در آن شب سرد و تاریک، نور لرزان فانوس کوچکی، راه او را روشن می کرد.

دهی که ریزعلی در آن زندگی می کرد، نزدیک راه آهن بود.

ریزعلی هر شب از کنار راه آهن می گذشت تا به خانه اش برسد.

آن شب، ناگهان صدای غرش ترسناکی از کوه برخاست.

سنگ های بسیاری از کوه فرو ریخت و راه آهن را مسدود کرد.

ریز علی می دانست که تا چند دقیقه دیگر، قطار مسافربری به آن جا خواهد رسید.

با خود اندیشید که اگر قطار با توده های سنگ برخورد کند، واژگون خواهد شد.

از این اندیشه سخت مضطرب شد.

نمی دانست در آن بیابان دور افتاده چگونه راننده قطار را از خطر آگاه کند.

در همین حال، صدای سوت قطار از پشت کوه شنیده شد که نزدیک شدن آن را خبر داد.

ریز علی روزهایی را که به تماشای قطار می رفت به یاد آورد.

صورت خندان مسافران را به یاد آورد که از درون قطار برای او دست تکان می دادند.