تبدیل فکر به کلمه/ سهیل محمودی

تبدیل فکر و اندیشه به کلمه و تصویر، دو جهان و دو دنیای متفاوت را می طلبد.

فکر وقتی به کلمه تبدیل می شود، با تخیل می آمیزد و البته هنوز می تواند خیال انگیز هم باشد.

اما وقتی این فکر و کشف و دریافت به کلمه تبدیل شد و دست مایه تصویر و رنگ و حجم و هندسه واقع شد، به نوعی کمال یافتگی رسیده و مراتب و مدارجی والا و اوج گونه را در تخیل به دست آورده است.

اگرچه مقام تخیل را نهایت و انتهایی نیست، اما نقاش و تصویرگر می تواند دست تو را گرفته و تا دنیایی دوردست و دست نیافتنی ببرد.

نگارگران گذشته ما در تصویر آنچه در شعر ما می گذشته این گونه رفتار کرده اند.

در روزگار معاصر و یک قرن اخیر که نگارگری ما جامه عوض کرده و لباس نقاشی به بر کرده، حس و وسوسه ادبیات از دل و جان نقاش دست برنداشته است.

مثلا نقاش نامدار روزگار ما، زنده یاد الخاص که سابقه دوستی اش با نیما و جلال آل احمد او را با ادبیات بیش از دیگر همگنانش پیوند داده بود، به ادبیات داستانی معاصر توجه جدی داشت.

یا یگانه ترین نام در گرافیک صد سال اخیر ایران؛ زنده یاد مرتضی ممیز.

او در سال های نخستین دهه 40 در کتاب هفته با طراحی هایش، داستان های ایرانی و ترجمه های داستانی را خواندنی تر، دیدنی و خیال آمیز تر کرده بود.