گلپا: منتظر مرگ هستم

«من در مدرسه نظام و دانشکده افسری درس خواندم و بعدها هم مهندس نقشه برداری شدم اما همه اینها را رها کردم و به سراغ موسیقی رفتم.

در موسیقی هم هر آن چه یک جوان انتظارش را دارد، - من در مدرسه نظام و دانشکده افسری درس خواندم و بعدها هم مهندس نقشه برداری شدم اما همه اینها را رها کردم و به سراغ موسیقی رفتم.

در موسیقی هم هر آن چه یک جوان انتظارش را دارد، به دست آوردم.

از این طریق به خانه، باغ، زندگی، همسر و فرزندان خوب رسیدم.

بچه های خوبی دارم و از این بابت خیلی خوشحالم.

یکی از بچه های من نابغه است.

من در این دنیا به صفا و صمیمیت رسیدم و همه چیز را به دست آوردم.

الان به هیچ چیزی احتیاج ندارم و منتظر مرگ هستم.

به گزارش ایسنا، روزنامه شهروند نوشت: یکی از روزهای بهمن ماه سال 1312 بود که صدای گریه نوزاد پسری در تکیه زرگرهای تهران پیچید.

وقتی مادر و پدرش به صدای گریه فرزندشان گوش می دادند، شاید تصور نمی کردند روزی صدای او قلب میلیون ها ایرانی را به تسخیر درآورد.

گلپایگانی خیلی زود به عنوان قاری قرآن در کلاسش برگزیده شد.

یک سال بعد خراز و تعزیه خوان محل، به استعداد درخشان اکبر پی بردند و اصول اولیه موسیقی را به او آموختند.

گلپا تحصیلاتش را ادامه می داد اما از موسیقی جدا نبود تا این که در پانزده سالگی با حسین خواجه امیری (ایرج) در مدرسه نظام هم�