چرا توهین به حضرت حافظ و مولانا؟

تحجر و تنگ نظری البته پیشینه و تاریخی به قدمت عمر انسان دارد و به دلایلی در حوزه های علمیه و فضای دینی ظرفیت و خطر رشد تحجر و خودپسندی و تکفیر و تفسیق بیشتر است.

- به گزارش ایسنا، حجت الاسلام محمدرضا زائری با این مقدمه در خبرآنلاین نوشت: پیش تر چنین تفکراتی در محیط داخل حوزه ها محدود می ماند و گاه در ناله های دردمندانه بزرگانی چون امام امت به زبان و قلم می آمد و اندکی از آن درد و داغ به چشم و گوش دیگران می رسید.

امروزه اما گسترش رسانه ها و ظرفیت های جدید ارتباطی باعث شده تا نشانه ها و مظاهر این تفکر خطرناک به سرعت در معرض دید و قضاوت دیگران قرار گیرد و به نام کلیت دین و همه دینداران ثبت شود.

سخنان و نوشته های برخی از روحانیان و حوزویان درباره شخصیت های ادبی و فرهنگی بزرگ ایران اسلامی مانند حضرت حافظ و جناب مولوی که طی ماه های گذشته در فضای مجازی منتشر شد از این دست است.

کسانی که با تنگ نظری و کج فهمی خود با عبارات ناپسند به شخصیت های بزرگ چنین توهین هایی می کنند حتی اگر سوءنیت هم نداشته باشند از جامعه و مخاطبان خود هیچ خبر ندارند.

اینان نمی فهمند که اگر مردم دیوان حافظ را نخوانند به جای آن رساله توضیح المسائل در دست نخواهند گرفت! بلکه باید آرزو کنند که مردم متون ادبی بخوانند! اینجا و امروز مرز بی دینی و جدایی از فرهنگ وطنی اس