خسته ام می فهمی؟!

صبح خسته ایم، ظهر هم خسته ایم، شب همین طور؛ شنبه و یکشنبه هم ندارد هر روز خسته ایم.

حتی جمعه ها که تعطیل است باز هم خسته ایم.

بعد از تعطیلات هم فقط تعطیلات می تواند خستگی آدم را به در کند هرچند تعطیلات هم خسته ایم.

مگر ما ایرانی ها چند ساعت در روز کار می کنیم که این همه خسته می شویم؟ طبق آمار جهانی، سرانه کار مفید در کشور ژاپن 2 هزار و 400 ساعت است و در کره نزدیک 2 هزار و در ایران 800 ساعت است.

یعنی اگر زمان صرف صبحانه و ناهار و چک کردن تلگرام و حساب و کتاب اقساط را از ساعت کاری کم کنیم، به طور متوسط می ماند 11 ساعت کار مفید در هفته! به عبارت دقیق تر روزی کمتر از 2 ساعت! حالا با چنین فعالیتی می توان گفت واقعاً خسته ایم.

پرس و جو از دور و بری ها و آدم هایی که هر روز آنها را می بینیم نشان می دهد خستگی آنها صرفاً خستگی جسمی نیست و درگیری شان ذهنی است.

آنها خسته اند؛ آیا این خستگی نشانه افسردگی است؟ آیا ما اساساً حال نداریم و تنبلی مان ریشه تاریخی یا جغرافیایی دارد؟ اگر این طور است، می شود به ملتی که در سرزمینی گرم و نیمه خشک، قنات می کند و کیلومترها کانال زیرزمینی حفر می کند تا کویری را به بهشت تبدیل کند،گفت تنبل است؟ مردمی که قرن ها کشاورز بوده اند، آیا می توانند تنبل باشند؟ اگر خستگی ریشه تاریخی و جغرافیایی ندارد و صرفاً موضوعی اجتماعی