چرا شجاعت اش را نداریم؟

سه سال، سه مربی.

والیبال ملی ایران به اجبار سه سال پیش خولیو ولاسکو را از دست داد.

به اشتباه اسلوبودان کواچ را آورد و به اجبار اولین المپیک اش را با رائول لوزانو تجربه کرد.

در آستانه انتخاب سرمربی جدید تیم ملی مرور سال های اخیر درس های تاریخی مهمی بدست می دهد.

10 سال فدراسیون محمدرضا داورزنی اهداف والیبال ایران را از آسیا به موفقیت های جهانی رساند.

بخش مهمی از برنامه های فدراسیون والیبال با محوریت مربیان خارجی پیش رفت.

با محوریت گاییچ.

خولیو ولاسکو، خوآن سیچلو، اسلوبودان کواچ و رائول لوزانو.

از این گزاره های خارجی می توان نتیجه گرفت که سرمربی بعدی تیم ملی هم یک خارجی ست.

اما چرا همچون دوره ای که شجاعت سپردن تیم به حسین معدنی وجود داشت امروز چنین تصور و تصمیمی وجود ندارد؟ نقل کیفیت و توانایی مربی ایران نیست.

نقل آن شجاعت و سرمایه گذاری درست روی مربی ایرانی ست.

خوب یا بد ماجرا اینکه جز ولاسکو که خود از ایران رفت و کارش را به عنوان سرمربی آرژانتین با موفقیت ادامه داد، دو مربی دیگر یعنی کواچ و لوزانو بعد از جدایی شرایط خوبی ندارند.

آن ها با رویاهای بزرگ آمدند.

آنجا که سرپرست تیم ملی بارها کواچ و لوزانو را بهترین گزینه های هدایت تیم ملی معرفی کرد و در آخر هم سر نخواست شان دعوا بود.