چرا سوگواری کیارستمی مصداق مُرده پرستی نبود؟

اگر هم روحیات خودمان را نقد می کنیم و انگ «مرده پرستی» و اصل « هیچ زنده ای خوب نیست و هیچ مرده ای بد نیست» را جاری می دانیم این فقره را واقعا باید مستثنا کنیم چرا که یاد هنرمند فقید هیچ نشانه ای از مُرده پرستی نداشت.

- معینی کرمانشاهی می گوید: زنده کُش بوده و با مُرده پرستی شادیم/ این گواهی است که ما طالب گوریم هنوز.

مردمانی که یکشنبه داغِ بیستم تیر نود و گنج خورشیدی خیابان حجاب و مقابل کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان را مالامال از جمعیت کردند اما با کیارستمی قهر نبودند که با پیکر اوآشتی کرده باشند.

اگر برخی بعضی از فیلم های او را نمی پسندیدند نیز باز نشان بی مهری نبود.

چرا که خود او م گفت من در سینما بازی گوشی می کنم و حرفه و دل مشغولی اصلی ام عکاسی است.

در داخل نیز اگرچه گاه با موانعی همراه بود اما با اصل کار او مشکل نداشتند.

رییس کنونی سازمان سینمایی وزارت ارشاد سال ها در فرانسه بوده و با او دوستی و مراوده داشته یا با این که نابازیگران را ترجیح می داد اما بازیگران و کارگردانان او را بسیار دوست می داشتند.

گفت و گوها و تصاویر او روی جلو مجلات سینمایی و فرهنگی می نشست و مردم کاملا او را می شناختد البته احتمالا به استثنای آن آقای دکتر که گویا نشناخت و درمان را به فرزند سپرد و باقی قضایا.