نقدی بر نامه های کف خیابانی

این روزها هتک حرمت هایی که بیشتر و پیشتر در محافل خصوصی موسیقی شنیده می شد، فراتر رفته و در قالب نامه های سرگشاده و البته در رسانه های جمعی منتشر می شود؛ - روندی که با توجه به اهمیت عزت، آبروداری و احترام به هنرمندان، مسؤولان و پیشکسوتان این حوزه ها، نگران کننده به نظر می رسد.

به گزارش خبرنگار سرویس موسیقی ایسنا، 17 اسفندماه 94 یکی از روزهای تلخ موسیقی ایران بود که بوی احترام، خویشتن داری و خیلی صفات خوب دیگر نمی داد.

انتشار دو نامه به فاصله ی چند ساعت، فضای موسیقی را کدر کرد.

فضایی که اصلا به نفع موسیقی کشور نبود.

علی رهبری از ارکستر سمفونیک تهران با انتشار نامه ای استعفا کرد و پس از 12 ماه تلاش فراوان، این ارکستر زخم خورده را کنار گذاشت.

رفتنی که می توانست به برگزاری یک مراسم با شکوه تجلیل از مقام هنری این هنرمند پیشکسوت منجر شود، به فضایی مسموم و بغض آلود تبدیل شد.

علی رهبری در نامه ی سرگشاده ای که در راستای استعفایش منتشر کرده، دست به افشاگری هایی زد و نام چهار شخصیت حقیقی و حقوقی را به صورت کامل در نامه اش آورد و به آن ها اتهام هایی را زد که قضاوت درباره ی آن ها برعهده ی ما نیست، یعنی آبروی افرادی را در نامه اش می برد که به هیچ وجه در عرف، شرع و فرهنگ ما جایز نیست.