پیاده تا خورشید...

هوا رو به تاریکی می رود، خستگی پاهایم را به خوبی حس می کنم، اما برای همپایی با "زینب" و "آیه" همچنان ادامه می دهم.

- از بچه های روستاهای اطراف نجف هستند که همراه خانواده هاشان روزهای مانده به اربعین را برای خدمت به زوار اینجا می آیند.

سن و سالی ندارند، اما همپای بزرگترها به زوار خدمت می کنند و حالا با ذوق و شوق کودکانه ای که دارند در مسیر همراهمان شده اند تا در موکب (هیات) آنها مستقر شویم.

کمی جلوتر به موکبشان می رسیم، اما هنوز تا تاریکی کامل شب باید راه برویم، برای همین از آنها جدا می شویم و به مسیر ادامه می دهیم.

خورشید حالا کامل غروب کرده و ابرهای تیره آسمان را تیره تر از آنچه هست می کنند و نم نم باران کم کم به صورتمان می خورد.

حالا به ناچار هم شده باید در موکبی اسکان کنیم.

کمی جلوتر مردی با دشداشه ای (لباس بلند مردان عرب) که به تن دارد در کنار موکبش منتظر زائران است و با حرکت دست و گفتن چند کلمه عربی که فقط "زائر"ش را متوجه می شویم به داخل دعوتتمان می کند.

داخل موکب که می رویم گروه های مختلف از زائران کشورهای دیگر هم هستند، برخی هاشان هم عربهای عراق هستند که از شهرهای مختلف در مسیر پیاده روی کربلا آمده اند.