آیا ما ایرانی ها ملتی احساساتی و هیجانی هستیم؟

کنت دوگبینو، سیاست مداری که در قرن نوزدهم در دربار ناصرالدین شاه بود ودر آنجا مشاهدات خود را ثبت کرده او معتقد است مردم ایران وشبه قاره هند در آن زمان از جمله کسانی هستند که می شود آنها را با یک سخنرانی ودعوای ساختگی در جمع هزاران، - هزار به میدان کشید.

این روایت یک غریبه از جامعه ایرانی است.

روایتی که موافقان و مخالفان بسیاری دارد.

بسیاری معتقدند هیجان و احساس در رفتار و عملکرد مردم ایران، خصوصا در واکنش های سیاسی شان بسیار تاثیرگذار است و می شود با یک سخنرانی، میتینگ و جو سیاسی خاص آن ها را با خود هم نظر کرد.

بسیاری اتفاقات و رخدادهای سیاسی را بر این مدار تحلیل می کنند و با همین رویکرد است که از پیروزی کاندیداهای انتخاباتی تا شادی های اخیر خیابانی مردم را حاصل این رفتار احساسی می دانند و نه منطقی.

بر اساس گفتار این دسته مردم ایران چندان دیدگاه مشخص سیاسی ندارند و بر اساس جو تبلیغاتی موجود تصمیم گیری می کنند و دست با عمل سیاسی می زنند و همین مسئله هم به سیاستمداران این امکان را می دهد تا با تحت تاثیر قراردادن افکار عمومی مردم را همراه خواسته های خودشان کنند.

منتقدان این نظریه اما معتقدند نگاه این چنینی به مردم ایران نگاهی تحقیرآمیز و بدور از انصاف است و مردم رشید و اگاه ایران، بر مدار منطق و نه با نگاه احساسی دست به کار می