مروری بر کتاب �دهلی ستاره بود� امیری اسفندقه دهلی مرا ببخش

باید قبول کرد کتاب �دهلی ستاره بود� کمی بیشتر از یک نگاه توریستی است.

انگار مولف عمری را در هندوستان به سر برده و یا عمری را به هندوستان فکر کرده است و با تجربه ای ذهنی دست تالیف برده است.

- خبرگزاری فارس"- گروه ادبیات انقلاب اسلامی: تا چشم واکنی/ رنگی حواس چشم تو را پرت کرده است اوایل سال 90 بود.

باید اتوبوس اّلِک لاندرا مارکت را سوار می شدم و از موسسه زبان به خانه بر می گشتم.

برعکس همیشه که نیم ساعتی را زیر آفتاب شرجی و گرم دهلی نو منتظر می ماندم، آن روز اتوبوس شماره 17 زودتر رسید.

در هندوستان نیز مثل ایران زنان و پیر مردان از جایگاه مخصوصی برخوردار بودند.

نشستم روی اولین صندلی و اتوبوس هنوز یک ایستگاه را رد نکرده بود که متوجه شدم هندی ها با چشم های سیاه و درشتشان به من خیره شده اند .

چون خارجی محسوب می شدم هیچ کسی حرفی نمی زد.

سریع بلند شدم.

پیرزنی از لای جمعیت جلو آمد و آنجا نشست.

سرعت اتوبوس نسبتا زیاد بود و صدای بوق ماشین ها و ریکشاها ، صدای زنگ سه چرخه های نفربر ، صدای موزیک معابد و گریه کودکان آنقدر در هم گره خورده بودند که انگار درست در وسط اجرای یک سمفونی قرار گرفته ام.

چشمانم اما در رنگ ها غرق شده بودند.

رنگ های روشنی که سلطه پیدا کرده بودند به رنگ های تیره .