با سعدی در گلستان : گفتم: این شرطِ آدمیّت نیست / مرغْ تسبیح گوی و من خاموش (فیلم)

یاد دارم که شبی در کاروانی همه شب رفته بودم و سحر در کنارِ بیشه ای خفته.

شوریده ای که در آن سفر همراهِ ما بود نعره ای برآورد و راهِ بیابان گرفت و یک نفس آرام نیافت.

- عصر ایران ــ یاد دارم که شبی در کاروانی همه شب رفته بودم و سحر در کنارِ بیشه ای خفته.

شوریده ای که در آن سفر همراهِ ما بود نعره ای برآورد و راهِ بیابان گرفت و یک نفس آرام نیافت.

  چون روز شد، گفتمش: آن چه حالت بود؟ گفت: بلبلان را دیدم که به نالش در آمده بودند از درخت، و کبکان از کوه و غوکان در آب و بَهایم از بیشه؛ اندیشه کردم که مروّت نباشد همه در تسبیح و من به غفلت خُفته.