محمدرضا لطفی؛ تارِ عاشقانه ایران که هرگز خاموش نشد

استاد لطفی با پنجه های آتشینش، تار را به ناله های عرفانی و فریادهای اجتماعی گره زد؛ هنرمندی که موسیقی را از قفسِ تکرار رها کرد و به آسمانِ ابداع پرتابش کرد.

- ایسنا/گلستان استاد لطفی با پنجه های آتشینش، تار را به ناله های عرفانی و فریادهای اجتماعی گره زد؛ هنرمندی که موسیقی را از قفسِ تکرار رها کرد و به آسمانِ ابداع پرتابش کرد.

محمدرضا لطفی، نه فقط یک استاد موسیقی، که پیامبرِ نوایِ اصیل ایرانی بود.

این گزارش، روایتی است از زندگیِ پُر تب وتابِ مردی که سازش، قلبِ ایران را می تپاند محمدرضا لطفی، نه تنها یک موسیقیدان، بلکه نماد مقاومت فرهنگی و احیای موسیقی اصیل ایرانی بود، وی آهنگساز و نوازنده چیره دست بسیاری از سازها از جمله سنتور، تار، سه تار، کمانچه، نی و پیانو به شمار می رود که با خلق آثاری بی بدیل و پژوهش در موسیقی سنتی ایران به یکی از برجسته ترین استادان این عرصه تبدیل شد و نام خود را برای همیشه در این هنر جاودانه کرد.

محمدرضا لطفی در 17 دی 1325 خورشیدی در گرگان و خانواده ای فرهنگی دیده به جهان گشود، پدر و مادر وی هر 2 معلم و زاده گرگان بودند.

مادرش علاوه بر معلمی، قرآن نیز تدریس می کرد اما پدرش پس از مدتی حرفه معلمی را رها کرد و به تجارت و زراعت پرداخت.