توصیه مهم امام به عروسشان چه بود؟

«من نه شاعر بوده و نه هستم؛ و نه دعوی آن دارم.

اکنون که به سن کهولت رسیده و اگر فی المثل چیزی داشته ام ته کشیده.

»، این جمله، بخشی از نامه ای است که امام به اصرار عروسشان نوشته اند.

- به گزارش خبرنگار جماران، سی ام اردیبهشت ماه سال 64 مطابق با بیست و نهم شعبان سال 1405 هجری قمری بود که به شرح زیر است: بسمه تعالی عاقبت، اصرار مکرر فاطی[1] غلبه کرد، و من از این چاه خشکیده برای خاطر او چند دَلوی آب گل آلود کشیدم.

من نه شاعر بوده و نه هستم؛ و نه دعوی آن دارم.

اکنون که به سن کهولت رسیده و اگر فی المثل چیزی داشته ام ته کشیده، و با دفتری سیاه و کوله باری از گناه به درگاه او ـ جلّ و علا ـ به امید بخشش و رحمت روآوردم، اعتراف دارم که نقطه سفیدی در نامه عمل ندارم؛ چون حسنات تخیلی و طاعات صوری ام سیئاتی است که از حد خودپرستی و خودخواهی فراتر نرفته و حجاب های ظلمانی و وساوس شیطانی بوده؛ظُلُماتٌ بَعضُها فَوقَ بَعضٍ،[2] که باید از آنها بیش از معاصی استغفار کنم، و از خود و عمل خود مأیوسم، لکن از فضل خدای متعال و رحمت او ـ جل و علا ـ مأیوس نیستم و به رحمت و نعمت واسعه او امید بستم.

و تو ای دخترم به خود آی، و از خود سفر کن؛ یا لااقل به خیال سفر باش.

و بدان آنچه شنیدیم از طبلی میان تهی بوده؛ و آنچه گفتیم لقلقه لسان.