درویش از «لقب پرز» تا شعار «حیا کن رها کن» در پرسپولیس

شامگاه 12 خرداد 1403 در ورزشگاه آزادی همراه پرسپولیس به جام قهرمانی لیگ برتر رسید؛ فریاد هواداران برای تشویق رضا درویش به دلیل کسب این موفقیت و مقایسه شدنش با مدیر رئال مادرید و گرفتن لقب درویش پرز در حالی رقم می خورد که نه خود او و نه کمتر کسی فکر می کرد 323 روز بعد در شبانگاه 29 فروردین 1404 در همان ورزشگاه با همان جماعت و این بار با شعار درویش حیا کن مواجه شود که خواهان جدایی اش از پرسپولیس هستند تا در نهایت تصمیم به استعفا بگیرد.

البته حیا کن رها کن در ورزش و به خصوص فوتبال ما، یک شعار تکراری و کلیشه ای برای زمانی است که موفقیت ها و تلاش ها از یاد می رود و چشم بر روز های خوب و خوش بسته می شود.

هر چند در سال های اخیر هم کانال های تلگرامی با ادمین های پنهانی نیز به این آتش بیشتر دمیده اند که گاهی ممکن است خواسته هایی داشته باشند که امیال شان از سوی مدیر، مربی یا بازیکن تأمین نمی شود؛ تعدادی روی سکوها هدایت کننده این جریان هستند و تعدادی هوادار ساده دل نیز بعضاً دَم به دَم این جریان همراه می شوند.

صحبت نگارنده این جا حمایت از رضا درویش و به جهت بازگشت وی به پشت میز مدیرعاملی پرسپولیس نیست؛ صرفاً برای مرور یک سری اتفاقات است که در دوران مدیریت او در تیم پرسپولیس به عنوان یکی از محبوب ترین تیم های ایران و آسیا رُخ داد و این دست به قلم شد