چه کسی گفته معلم می سوزد و می سازد؟!

اصلاً چه کسی می گوید معلم می سوزد و می سازد؟ این هم از همان تعارفات روزمره و همیشگی است.

- من قبول ندارم معلمی که می سوزد، می سازد.

اصلا آنکه می سوزد نمی تواند بسازد.

نهایتاً می سوزاند.

یک دانش آموز سوخته یک کلاس سوخته یک مدرسه سوخته و یک محله سوخته؛ برآیندش همین است.

  او معلم بود؛ و هنوز هم هست.

حتی وقتی سکوت می کند، حتی وقتی فقط نگاهش را به پنجره می دوزد و انگار مشق های قدیمی را ورق می زند—هنوز معلم است.

نه به خاطر آنچه می گوید، بلکه به خاطر آنچه نمی گوید.

به خاطر خط قرمزهایکه برای خاطر دانش آموزانش  هرگز از آن عبور نکرد، به خاطر صبری که حتی وقتی می توانست فریاد بزند، سکوت را انتخاب کرد.

  معلم بودن فقط درس دادن نیست؛ درسِ انسان بودن است.

و انسان بودن، گاهی یعنی پرهیز از همان کاری که می توانی بکنی، اما نباید.

مثل همان فاجعه هایی که گاهی می شنویم—تجاوز به اعتماد، شکستن حریم ها، خیانت به رسالتِ آموزش.

    می دانم که هزاران معلم هر روز تحمل می کنند: توهین ها، بی احترامی ها، دانش آموزانی که با یک کلیک، از معلمشان پیش افتاده اند، اما هنوز نیاز به راهنمایی دارند.

و معلم، با همان صبوریِ همیشگی، بارشان را می کشد.

   معلمی فقط شغل نیست؛ مسئولیت است.