تلخ و شیرین عشق با طعم «هفت بهارنارنج»

یک فعال فرهنگی در یادداشتی به فیلم «هفت بهارنارنج» ساخته فرشاد گل سفیدی پرداخته و از چگونگی نمایش درد عشقِ قدیمی و حیرتِ فراموش شدن در این اثر سینمایی نوشته است.

- یک فعال فرهنگی در یادداشتی به فیلم هفت بهارنارنج ساخته فرشاد گل سفیدی پرداخته و از چگونگی نمایش درد عشقِ قدیمی و حیرتِ فراموش شدن در این اثر سینمایی نوشته است.

به گزارش، محمد سجادیان تهیه کننده و کارگردان سینما و فعال فرهنگی در یادداشتی به فیلم هفت بهارنارنج ساخته فرشاد گل سفیدی پرداخته که به تازگی اکران آنلاین شده است.

متن این یادداشت بدین شرح است: دوربین، در گفتگوی عاشقانه، بر شانه زمان می نشیند؛ آرام می چرخد و لحظه ها را همچون مرواریدهایی به هم پیوسته پیش چشم می گشاید.

این آغازِ طولانی هفت بهارنارنج است؛ پلان ابتدایی ای که بیش از هر دیالوگ و موقعیت دراماتیک، قصه را در درون تماشاگر می کارد و نوید فیلمی را می دهد که می خواهد به درونِ تجربه زیستن و عاشقی کردن سرک بکشد.

در مرکز روایت، عشق زوجی است سالخورده: او و همسرش هر دو درگیر بیماری هستند؛ بیماری هایی که حافظه و موجودیت را از درون می خراشد.

عدد هفت در عنوان، نه فقط اشاره به طول عمر هفت ساله، بلکه رمزگشایی است از چرخه های باروری و پژمردگی، هفت فصلِ شکوفه و میوه و هفت بار تکرار تولد و مرگ در ذهنِ یک فراموشکار.