خدا در تاریکی هم می بیند...

بر دیوار دیگر چیزی جز یک فرمان نبود: «همه برابرند، اما بعضی برابرترند.

» - خدا بگویم چه کند با جورج اورول وقتی که خسته از پاکسازی های خشونت آمیز دوران ژوزف استالین، خشمگین بود و نشست پای نوشتن رمانی که بسیار حرف از بسیاری چیزها داشت و همه چیز به یک تبعیض همیشگی ختم می شد.

و خدا بگویم چه کند با همکارم را وقتی گزارش تبعیض در خاموشی های برق را نوشت.

بسیار تلاش کردم تا باور نکنم.

آخر مگر می شود جایی خاموشی صفر باشد و در جایی دیگر، مردمی زیر سیطره ی فراموشی، هر لحظه در تاریکی و خاموشی بگذرانند؟ *** برق را قطع کنید.

بگذارید تاریکی همه جا را بگیرد.

اما نه، صبر کنید! اینجا شمال شهر است؛ چراغ های استخرها و آبگرم کن های ویلاهای اعیانی باید روشن بمانند.

جنوب شهر؟ خب.

آنها که عادت کرده اند! چه سرنوشت تلخی است که جورج اورول آن روزها مزرعه حیوانات را نوشت و فکر کرد این یک افسانه است.

اما امروز، در گوشه ای از همین جغرافیا، گویی داستان را از نو می نویسیم.

*** در شمال و مرکز پایتخت، برج ها و ویلاها غرق در نورند.

استخرها می درخشند، سیستم های تهویه بی وقفه کار می کنند و چراغ های حیاط ها حتی وقتی کسی خانه نیست روشن می ماند.

اما در همان حوالی، در شهرستان های فراموش شده، مردم با چراغ های خاموش، زندگی را در تاریکی تجربه می کنند.