نادر ابراهیمی، مردی در پیوند ابدی با وطن

نادر ابراهیمی مردی پرشور و عاشق ایران بود.

جایزه نخست براتیسلاوا و جایزه تعلیم و تربیت یونسکو را دریافت کرد،نویسنده برگزیده ادبیات داستانی 20 سال بعد از انقلاب برای داستان آتش بدون دود شد.

- خبرگزاری مهر ، گروه فرهنگ و ادب: هجده سال پیش، وقتی محمد نوری روی سن سالن همایش رفت و آن صدای رسا و در عین حال لطیفش در گوش حاضرین طنین انداخت که می خواند: ما برای آنکه ایران خانه خوبان شود، رنج دوران برده ایم… شاید جوانترها نمی دانستند ترانه سفر برای وطن که در جشن چهره های ماندگار سال 1385 دارد خوانده می شود، سروده نادر ابراهیمی است.

نادر ابراهیمی در 14 فروردین 1315 در تهران به دنیا آمد.

پدر او عطاء الملک ابراهیمی بود که از نوادگان ابراهیم خان ظهیرالدوله، حاکم کرمان در دوره قاجار؛ و مادرش از خانواده لاریجانی های مقیم تهران بود.

پدرش پس از به قدرت رسیدن رضاشاه، پدر نادر خلع درجه و به مشکین شهر تبعید شد.

به این ترتیب کودکی نادر ابراهیمی پر از آوارگی بود.

او در شهرهای مختلفی مانند شاهی (قائمشهر امروزی) و گرگان (استرآباد سابق) زندگی کرد.

پس از مدتی، والدینش از هم جدا شدند و با ازدواج مجدد مادرش و به خاطر درخواست ناپدری، تهران را ترک کرد و به ترکمن صحرا رفت.