فاجعه خاموش بقیع و زخمی که هنوز تازه است

در دل مدینه المنوره، جایی که خاکش معطر به نفس پیامبر و اهل بیت (ع) است، زمین مقدسی به نام بقیع قرار دارد.

این سرزمین خاموش، قرن ها مأوای نورانی ترین چهره های اسلام بود؛ - ایسنا/زنجان در دل مدینه المنوره، جایی که خاکش معطر به نفس پیامبر و اهل بیت (ع) است، زمین مقدسی به نام بقیع قرار دارد.

این سرزمین خاموش، قرن ها مأوای نورانی ترین چهره های اسلام بود؛ اما اکنون، تنها خاکی بی سنگ، بی سایه و بی نام از آنان باقی مانده است.

در هشتم شوال 1344 هجری قمری، وهابیون سعودی با حمله ای از پیش طراحی شده، قبور ائمه بقیع امام حسن مجتبی (ع)، امام زین العابدین (ع)، امام محمد باقر (ع) و امام جعفر صادق (ع) را ویران کردند.

قبوری که تا پیش از آن با گنبدها و بارگاه هایی ساده ولی با شکوه، یادآور مظلومیت و معنویت اهل بیت بودند، به یک باره به تلی از خاک تبدیل شدند؛ در سکوتی تلخ، با بی تفاوتی امت و در برابر چشمان اشک بار مؤمنان.

تخریب بقیع، تنها ویرانی چند سنگ و گنبد نبود؛ این اقدام حمله ای بود به هویت امت اسلامی، به تاریخ سرشار از عشق و حماسه و به پیوندی معنوی میان انسان و آسمان.

بقیع آیینه ای بود از صبر فاطمه، غربت حسن، دعاهای زین العابدین، علم باقر و صدای روشنگر صادق و امروز، در این آیینه، تنها غبار اندوه دیده می شود.