نوشتن یادگاری یا زخمی بر پیکر تاریخ؟

یادگاری نویسی، نشانه ای تلخ از بی توجهی به میراثی است که قرار بود از آن پاسداری کنیم، نه اینکه تخریبش کنیم.

- یادگاری نویسی، نشانه ای تلخ از بی توجهی به میراثی است که قرار بود از آن پاسداری کنیم، نه اینکه تخریبش کنیم.

مجله مهر : در گوشه و کنار جهان، از دیوارهای تخت جمشید تا سی وسه پل ایران گرفته تا ستون های کولوسئوم در رم، ردپای قلم ها و چاقوهایی دیده می شود که نام ها، تاریخ ها و گاهی قلب های شکسته را بر تن آثار تاریخی حک کرده اند.

پدیده یادگاری نویسی این نوع خاص از وندالیسم (تخریب گرایی) نه تنها در ایران که در بسیاری از نقاط جهان رواج دارد و به یکی از چالش های جدی در حفظ میراث فرهنگی تبدیل شده است.

اما چرا انسان ها چنین میلی به نوشتن روی در و دیوار و درخت دارند؟ و چه اقداماتی برای مقابله با آن صورت گرفته است؟ چرا یادگاری می نویسیم؟ روان شناسان معتقدند که میل به یادگاری نویسی ریشه در نیاز بشر به جاودانگی و اثبات وجود دارد.

وقتی فردی نام خود را بر دیواری باستانی حک می کند، گویی بخشی از هویتش را به آن اثر پیوند می زند و تصور می کند که با این کار، خود را در تاریخ ماندگار کرده است! مثلاً در رم باستان، سربازی به نام سنتوماکوس نامش را روی دیوار معبدی حک کرد که حالا بعد از 2000 سال، باستان شناسان آن را پیدا کرده اند.