استادیوم نگاری از اولین تجربه زنانه در اتمسفر آزادی/ تلخ و شیرین مادرانه!

حضور در استادیوم آزادی، برای دیدار حساس پرسپولیس و سپاهان در حالی که فقط زنان اجازه حضور در آزادی را داشتند، تجربه ای فراموش نشدنی بود.

- م.

آب نیکی - روز جمعه، پس از سال ها تماشای بازی پرسپولیس از پشت صفحه تلویزیون توانستم به استادیوم بروم و از آنجا شاهد بازی تیم محبوبم باشم.

فضای اولیه استادیوم شاد و پر انرژی و سرشار از هیجان و متمرکز بر فوتبال بود؛ تشویق ها منظم و هماهنگ؛ نه شعار های پراکنده و هیاهوی بیش از حد که به نظرم آمد شاید بیشترین علت این یک دستی محرومیت آقایان تماشاگر باشد! اکثر دختران جوان با نماد های قرمز، گریم های زیبا و برخی با پرچم های بزرگ در حال تشویق تیم محبوبشان بودند.

زمانی که بازی شروع شد همه سکو ها یک صدا پرسپولیس را با شور تشویق می کردند؛ حتی برخلاف تصور بعضی ها، برخی زنان با عصبانیت به بازیکنان اعتراض می کردند، برخی دیگر با شوخی و خنده بازی را تحمل می کردند.

هر تصمیم مشکوک داور با غرولند های جمعی همراه بود، نه فریاد های تند و فحاشی هایی که برخی مواقع حتی صداوسیما را مجبور به قطع صدای ورزشگاه می کرد.

بازی بسیار ضعیف پرسپولیس و برتری تاکتیکی سپاهان کاملاً مشهود بود و از روند بازی کاملاً به چشم می آمد که پرسپولیس نه سازمان دفاعی مناسبی دارد، نه خلاقیتی در حمله.