«ذوالفقار»؛ آیینه ای برای دیدن زشتی هایمان نه تیغی دو دم!

برای این نویسنده که زاده قلم بهرام بیضایی بود، حضرت علی (ع) آمیزه ای بود از روشنفکری و شجاعت و ذوالفقار؛ آیینه ای برای دیدن زشتی هایمان، - برای این نویسنده که زاده قلم بهرام بیضایی بود، حضرت علی (ع) آمیزه ای بود از روشنفکری و شجاعت و ذوالفقار؛ آیینه ای برای دیدن زشتی هایمان، نه تیغی دو دم! به گزارش ایسنا، 25 سال پیش در سالی که به نام حضرت علی (ع) نام گذاری شده بود، به بهرام بیضایی سفارش داده شد تا نمایشنامه ای درباره نخستین امام شیعیان بنویسد.

او اما به جای روایتی پرسوز و گداز، یا ستایشی اغراق آمیز یا ارایه تصویری در قد و قامت یک بُت، حضرت علی را به زمان حاضر آورد؛ روشنفکری شجاع که امکان حضور در صحنه را ندارد.

در تمام این سال ها که به ربع قرن رسیده، نمایشنامه ای دیگر در حد و اندازه این متن سفارشی درباره حضرت علی نوشته نشده است و حالا در سالروز ضربت خوردن امامی که نامش به دادگری آمیخته شده، به رسم سال های گذشته، بخش هایی از نمایشنامه مجلس ضربت زدن بهرام بیضایی را مرور می کنیم، نمایشنامه ای که بیضایی هرگز آن را به صحنه نیاورد و محمد رحمانیان بود که سال ها بعد از نگارش و انتشار این نمایشنامه، در سال 95، آن را در تالار اصلی مجموعه تئاتر شهر اجرا کرد.