چرا نمی توانیم بحران های فرهنگی را حل کنیم؟

فرهنگ در ایران مثل بیماری است که علائمش را می بینیم، اما درمانش را به تعویق می اندازیم.

از بدحجابی در خیابان ها تا نفوذ موج محصولات فرهنگی کره ای در اتاق نوجوانان، - به گزارش تابناک، سیاستگذاری فرهنگی یک فرآیند است، نه یک پروژه که تمام شود و کنارش بگذاریم.

مثل چرخه ای که از شناخت مسئله شروع می شود، به تحلیل و گزینه سازی می رسد، اجرا می شود و دوباره ارزیابی می گردد.

  اما کلید همه چیز در همان گام اول است: شناخت درست و به موقع مسئله.

مسائل فرهنگی عمر دارند:  در گام اول مسائل پنهانند، مثل بذری زیر خاک.

مثل سرمایه گذاری خارجی روی جوانان و زنان در عراق؛ الان شاید اثری نبینیم، اما چند سال دیگر مشکلات فرهنگی اش دامن گیر می شود.

  در گام دوم، مسائل نوظهور قرار دارند، مثل BTS و دیگر گروههای کره ای که آرام آرام بین نوجوانان ایرانی جا باز کرده است.

  در گام سوم، مسائل به آسیب تبدیل می شوند، مثل بدحجابی که حالا در شهر های مذهبی هم فراگیر شده، اما هنوز تبعاتش همه جا را نبرده است.

  در گام چهارم یعنی در مرحله بحران، کار پیچیده می شود؛ مثل طلاق که به فساد اجتماعی و کودکان بی سرپرست منجر شده است؛ و در گام پنجم به فاجعه میرسیم که حیات کل سیستم در خطر است، مثل بحران جمعیت که می تواند آینده تمدنی ایران را تهدید کند.