طریقه تسلی دادن؛ چگونه غم را لمس کنیم

غم، بی دعوت و بی صدا می آید.

خانه ای را می گیرد، چراغی را خاموش می کند و حفره ای عمیق در دل بازمانده ها جا خوش می کند که هرگز ترمیم نمی شود.

- به گزارش تابناک، اما این همراهی چگونه باید باشد؟ تنها بیانِ تسلیت می گویم برای آرام کردن دلِ داغ دیده کافی است؟ یک پیام ساده و تکراری از ما انسان بهتری می سازد؟ فقط نظاره گر بودن، ســکوت و رد شدن از روز های تاریکِ دوست، آشــــنا، همکار فعلی یا سابق شما که با هم خاطره ای هرچند کوچک، اما مشترک دارید شایسته و شریف است؟ بیایید از دل این سکوت ها، رفتار هایی را بیدار کنیم که به معنای واقعی مرهم باشند.

  اولین سال بدونِ اواولین ها همیشه مهم اند، اولین نبودن یک عزیزِ خانواده، اولین سالروز تولد، اولین روز پدر، اولین روز مادر، اولین شب یلدا، شاید حتی اولین برف، اولین چهارشنبه سوری، اولین بهار و نوروز بدون او و.

پس هر آنچه در ذهن تان می سازید را فراموش کنید و به احترام رنجِ سوگ، مناسبات خود را تغییر دهید.

در میان تمام گرفتاری های خود جایی باز کنید و یادتان باشد آدم در قبال آدم مسئول است.

حتما به یاد بازمانده باشید.

این را کسی می گوید که تلخ ترین و شاید ترسناک ترین ایام پس از به خاک سپردن عزیزش، مواجهه با همین اولین ها بود.