از ایمان تا نمایش!

خواندن شاهنامه در گوش نوزاد، بیش از آن که نشانی از بازگشت به ریشه ها باشد، نمادی است از تغییر معنای اصالت و سنت در عصر نمایش زدگی.

- خواندن شاهنامه در گوش نوزاد، بیش از آن که نشانی از بازگشت به ریشه ها باشد، نمادی است از تغییر معنای اصالت و سنت در عصر نمایش زدگی.

: در دل آداب و رسوم کهن ایرانی، سنت هایی وجود دارد که همچنان با قدرت در فرهنگ عمومی زنده اند؛ سنت هایی مانند خواندن اذان در گوش نوزاد، که ریشه در باورهای دینی و آیینی دارد و از دوران گذشته به نوعی حراست معنوی در برابر نیروهای پلید بود.

سنتی که از نسلی به نسل دیگر منتقل شده و در ذهن مردم، با مفاهیمی چون مصون ماندن از شیطان و آغاز مسیر تربیت معنوی گره خورده است.

اما در سال های اخیر، جریانی نوظهور در فضای فرهنگی به ویژه در بستر شبکه های اجتماعی شکل گرفته که تلاش دارد برخی از سنت های معنوی را با رویکردی متفاوت بازآفرینی کند؛ حرکتی با شعار پارسی گرایی یا پارسی دوستی که به طبع آن باعث شده برخی به جای اذان، ابیاتی از شاهنامه فردوسی را در گوش نوزادشان بخوانند.

شاهنامه قربانی نمایش زدگی! در نگاه اول، این حرکت ممکن است نشانه ای از علاقه به زبان فارسی و میراث ادبی ایران تلقی شود.