با این صابون ها چه کسی نگران شوره سر و ریزش مو می شد؟

پیش ترها، تا همین چند دهه پیش، با صابون هایی که استادان صابون پز درست می کردند، چه کسی نگران شوره سر و ریزش مو می شد.

در حال حاضر صابون و شامپوها، - با این صابون ها چه کسی نگران شوره سر و ریزش مو می شد؟ پیش ترها، تا همین چند دهه پیش، با صابون هایی که استادان صابون پز درست می کردند، چه کسی نگران شوره سر و ریزش مو می شد.

در حال حاضر صابون و شامپوها، با رنگ و اسانس های شیمیایی، بازار را انباشته اند و صابون های سنتی از یاد رفته اند.

تولید نخستین صابون در ایران به دوران صفوی برمی گردد.

 روایت است که خاندانی در بروجرد به نام دهنیت کار برای نخستین بار صابون ساختند.

خاندانی که نام شان هنوز هم روی صابون محلی بروجرد مانده و مردم این شهر به صابون سنتی هایشان دهنیت کار می گویند.

به گزارش فارس، استادان این پیشه پُر زحمت، صابون های سنتی را از پیه گاو و گوسفند درست می کردند.

بشکه ها و دیگ هایی را آماده می ساختند؛ زیر آن ها را با بوته یا هیزم روشن می کردند و پیه و چربی ها را درونش می ریختند تا آب شوند.

صابون پزها، پی و چربی را از دباغ ها و قصاب ها می خریدند.

به چربی های درون دیگ، یا بشکه، سودا یا نمک افزوده می شد و چند بار آب درون آن را عوض می کردند تا ناخالصی هایش گرفته شود.