شهرام ناظری یا آقای حقوقدان؛ حق با کیست؟!

«دردا رو ببین / دست خالی مردا رو ببین».

این ترانه، روایتی است از روزهای ابری، شب های بی ماه، و پاییزهای بلندِ عمرهای کوتاه.

اما در برابر این ناله ی زمینی، - دردا رو ببین / دست خالی مردا رو ببین .

این ترانه، روایتی است از روزهای ابری، شب های بی ماه، و پاییزهای بلندِ عمرهای کوتاه.

اما در برابر این ناله ی زمینی، کامبیز نوروزی، حقوقدان نام آشنا، هشدار می دهد: این صدا، هرچند برآمده از واقعیت است، اما اگر تبدیل به مرثیه سراییِ دائمی شود، زخم ها را عفونی می کند.

به گزارش ایسنا، به نقل از تابناک، شهرام ناظری، به عنوان هنرمندی که همواره پیوندی با مردم داشته، این بار نه از شمس و مولانا ، که از عمو نوروز می خواند تا فریادِ بی پناهیِ جامعه ای را بازتاب دهد که در توفان تورم، فساد، و حکمرانی ناکارآمد، نفس هایش به شماره افتاده است.

ترانه، تصویری است از آنچه در کوچه و خیابان می گذرد: گیسِ سفید زنانِ حسرت خورده، مردانِ دست خالی، و راه های بسته ای که گویی حتی چشمِ خداوند را نیز بسته اند.

این روایت، هرچند تلخ، انکارناپذیر است.

پوشاندن این زخم ها با لفافه های امیدِ دروغین، درمان نیست.

صدای شهرام ناظری، این بار نه با آوای عرفانی که با زمزمه ای از دردِ جمعی برخاسته و خبرساز شده است.