روایت خبرنگار تابناک از تشییع سیدحسن نصرالله/در قلب ما ببین که ویتنام دیگری است!

وقتی جمعیتی عظیم در بیروت گرد هم می آیند تا با یک قهرمان وداع کنند، آیا فقط یک پرونده تاریخی را نمایان می کنند یا داستان ناگفته ای را که در دل هایشان دارند، - تشییع کنندگان هر لحظه یاد سخنرانی هایش را در گوشه ای از ذهن ها تکرار می کردند که در آنها به مردم امید و عزت می داد، اکنون و در اینجا، تماشای تابوتش، همه آن لبخند ها و حرف ها را در ذهن ها زنده میکند.

صحبت های مردی که بیست سال حضور علنی نداشت.

وقتی به مردم می گفت: یا اشرف الناس.

اطهر الناس.

اکرم الناس بیروت در سکوت بود، اما در پس این سکوت، نغمه هایی از غم و امید جریان داشت.

در گوشه خیابان ها، چهره های آشنا و غمگین، گویای داستان هایی بودند که تنها با اشک ها به زندگی بر می رسیدند.

آدم ها قصه هایی دارند، همزمان غصه هایی؛ تا در سرشان نباشی، رازشان را درنمی یابی.

  در جاده فرودگاه بیروت، همگام با خیل جمعیتی که برای تشییع گرد آمده اند، قدم می زنم.

چه بسیار چهره هایی که ناگهان بغضشان می ترکید و بی اختیار اشک می ریختند.

گویی آواری پنج ماهه بر دل هایشان سنگینی می کرد و اکنون باید باور می آوردند که دورانی به سر آمده است.

دورانِ امیدواری به اینکه سیدحسن نصرالله زنده است.

دوست داشتم قصه ها و غصه هایشان را بدانم.