زیبایی های میلی متری، بهشت های یک ثانیه ای!

از میانه های 25 به 26 که برسی خیلی چیز ها برایت فرق می کند! انگار می رسی آخر دنیا.

! ته قصه یک جورایی معلوم می شود شور و تازگی و هیجان جوانی ته می کشد.

- 3 بازدید -می فهمی که واقعیت این است که در محاصره هستی! یعنی تازه می فهمی که محاصره هستی و بودی و خواهی بود، انگار یکهو حکم محکومیت ات را می دهند دستت! در 26 سالگی است که سر ستبر عصیان جوانی ات می خورد به صخره و.

این درد این کوبیده شدن به طرز ماهرانه و مرموزانه ای می رود که مونس ات باشد برای همیشه، درد حسرت! درد از دست دادن فرصت ها .

حسرت فرصت ها! فکر می کنم هرچه قدر پیرتر شویم این حسرت هم غلیظ تر شود.

-به این سن جادویی که می رسی می فهمی که همه عالم جعل در جعل است و همه اش قراردادی و خدادادی! و از قبل تعیین شده: مرد بودن، زن بودن، محبت کردن، احساسات، واکنش ها، جتی کفر و ایمان و کلا زندگی و دنیا .

می رسی به اینجا که جبر و اختیار فقط یک بازی فکری فیلسوفانه و روشنفکرانه است شبیه آن بازی کلامی-شبه فلسفی: اول مرغ بود یا تخم مرغ؟! -به 26 که می رسی، می فهمی که اختیار نداری.

البته مجبور هم نیستی بلکه فقط انتخاب گری .

آنهم بین گزینه های کاملا محدود! می فهمی که برخلاف آنچه که در اوایل جوانی فکر می کردی، اساسا راه های زیادی وجود ندارد.