لهجه های خراسانی؛ یادگارهای در حال فراموشی

زمانی که نه حرفی از باکلاس صحبت کردن و با کلاس بودن بود به هر شهر و روستایی می رفتی با همان لهجه شیرین محلی و خاص خودشان بدون اینکه هیچ خجالتی از آن داشته باشند حرف می زدند؛ - ایسنا/خراسان رضوی زمانی که نه حرفی از باکلاس صحبت کردن و با کلاس بودن بود به هر شهر و روستایی می رفتی با همان لهجه شیرین محلی و خاص خودشان بدون اینکه هیچ خجالتی از آن داشته باشند حرف می زدند؛ اما امروزه برخلاف آن روزها بسیاری حتی از روستاییان که وظیفه اصلی نگهداشت لهجه، سنت و فرهنگ را برعهده دارند می خواهند به اصطلاح تهرانی یا باکلاس صحبت کنند.

گرچه تنوع و غنای زبان شناختی در استان پهناور خراسان رضوی با وجود زبان های کردی کرمانجی، ترکی خراسانی و گویش های سبزواری، نیشابوری و لهجه های مشهدی و تربتی، نشان دهنده ارزش فرهنگی بالایی است و در حوزه میراث فرهنگی ناملموس، زبان کردی کرمانجی خراسان به شماره 1240 در سال 1395 و گویش سبزواری به شماره 2233 در سال 1399 در فهرست میراث ناملموس کشور ثبت شده اند اما برخی صحبت با لهجه محلی را نوعی بی کلاسی می دانند که کاملاً تفکری اشتباه است.

اگر در نقاط مختلف این استان پهناور به بررسی بیشتر فرهنگ و لهجه ها بپردازیم می بینیم که خراسان رضوی یکی از استان های بزرگ و تاریخی ایران و دارای غنای فرهنگی و زبانی عمیقی است.