خاطرات دکتر ویلز در ایران عهد قاجار؛ ماجرای پیدا شدن «گنج داریوش کبیر»

چارلز جیمز ویلز، پزشک، جهانگرد و نویسنده انگلیسی بود که به عنوان یکی از افسران پزشکی اداره تلگراف بریتانیا در دوران قاجار به ایران سفر کرد.

- منظره ویرانه های باستانی کوه خواجه در سیستان در دوران قاجار در نتیجه مجبور شدند او را دست بسته به تهران بفرستند.

در آنجا هم دوباره همان صحبت های قبلی خودش را تکرار کرد و بیش از این چیزی به کسی نگفت.

بدین طریق سال ها در زندان ماند و با وجود تحمل انواع زجر و شکنجه ها چیزی به گفته های قبلی اش نیافزود.

تا اینکه سرانجام روزی در حضور زندانیان مهر سکوت را شکسست و اظهار داشت که به هنگام چراندن گوسفندان گنج بزرگی یافته که جزیی از آن را به صورت شمش به یهودی زنجانی فروخته و بقیه همچنان باقی مانده است.

خبر به دربار رسید؛ فورا به سراغ مردک آمدند، با احترام تمام او را از زندان خارج کردند، به حمام بردند، ضمن پوشاندن لباسی نو و آراسته به عنوان میهمانی عالیرتبه به دربار بردند و لقب خانی تصویب شده از سوی شاه را به او ابلاغ کردند.

به این طریق مرد روستایی به عنوان یاری خان دوباره به همراه اسکورتی از مامورین دولتی با احترام و جلال و شکوه تمام به زنجان برگشت و از همانجا یکسره روان شد تا همانطور که قول داده بود محل گنج را به دولتیان نشان دهد.