همان طور که نهال تجدد توصیف کرد...

روشنفکران ما در یک سنت کمی مضحک عادت داشتند که تصاویری از خود در هاله ای از دود سیگار و یا چانه تکیه داده بر دست و یا انگشتانی که به سمت گیجگاه اشاره رفته را آن هم در عکس های سیاه و سفید پرکنتراست، - روشنفکران ما در یک سنت کمی مضحک عادت داشتند که تصاویری از خود در هاله ای از دود سیگار و یا چانه تکیه داده بر دست و یا انگشتانی که به سمت گیجگاه اشاره رفته را آن هم در عکس های سیاه و سفید پرکنتراست، به عنوان هویت روشنفکرانه خود مخابره کنند.

عادت داشتند موقع حرف زدن صدای خود را گرفته نشان دهند و با اخم های در هم تنیده مخاطب خود را نظاره کنند و از یک دایره لغات خاص و مشخص هم استفاده کنند.

به گزارش ایسنا، آرش خوشخو در یادداشتی نوشت: نهال تجدد(نویسنده و پژوهشگر ایرانی مقیم فرانسه) در مصاحبه اش در یک پلتفرم که دوهفته پیش وایرال شد، یک خصلتی را برای همسرش ژان کلود کریر و اومبرتو اکو نقل می کند که شخصا همیشه دنبال توصیفی برای آن می گشتم: دانش شادمان.

نکته این توصیف این بود که فرد صاحب نظر که در بالاترین مدارج علمی است کار خودش را با وسواس دنبال می کند و هیچ گذشتی در مورد خود کارش به خرج نمی دهد اما خودش را جدی نمی گیرد.

احساس نمی کند که دانشمند است و باید حرف های مهم بزند و ژست خاصی داشته باشد.