چهارشنبە سوری، رقص آتش در میانه رسم باستان

جوانان و پیران، دست در دست هم، با گام هایی استوار و قلبی پر امید، از روی آتش می پرند و زمزمه می کنند زردی من از تو، سرخی تو از من، گویی با این آیین کهن، - ایسنا/کردستان جوانان و پیران، دست در دست هم، با گام هایی استوار و قلبی پر امید، از روی آتش می پرند و زمزمه می کنند زردی من از تو، سرخی تو از من، گویی با این آیین کهن، تمام غم ها و کدورت های سال گذشته را در آتش می سوزانند و با آغوشی باز به استقبال بهار و سال نو می روند.

در شامگاه آخرین سه شنبه سال، هنگامی که خورشید رخ برمی تابد و سایه ها بلندتر می شوند، قلب کردستان به تپش می افتد، آتش، این عنصر مقدس، در قلب این جشن باستانی زبانه می کشد و روشنایی اش، تاریکی را پس می زند.

این آیین دیرین، چهارشنبه سوری ، هم نفس با تاریخ، پیچ و خم روزگار را پیموده و گاه رنگ دگرگونی به خود دیده است.

با این همه، پس از هزاره ها، هنوز یادگاری است از تبار کهن، برای نسل هایی که از نژاد آریایی زاده خواهند شد.

کردستان، مهد اصالت و فرهنگ ها، در پاسداشت این میراث گرانبها، امانت داری بی مثال بوده و آیین چند هزار ساله اش را با کمترین تغییری، به یادگار نگاه داشته است.

رقص و پایکوبی مردمان کرد به دور آتش، رقصی در میانە بزم باستانی ایران زمین است، مردمان، دست در دست، گرداگرد آتش گرد می آیند، هیزم های انباشته شده، با