بقیع؛ روایت ناتمام عشق و غربت

سکوتی سنگین، بر تلی از غبار نشسته است.

خورشید که بر آسمان بقیع می تابد، سایه هایی از حسرت بر سنگ های بی نام و نشان می اندازد؛ سنگ هایی که بغض هزارساله تاریخ را در خود نهفته دارند.

اینجا، بقیع است؛ حریمی مقدس که در هیاهوی جهان، بی صدا می گرید.

زائران، آرام و مغموم، با چشمانی اشک بار و دل هایی دردمند، بر این خاک قدم می نهند.

نگاه ها دوخته بر تربت، لب ها لرزان از ذکرهایی که از عمق جان برمی خیزد.

اینجا نه گنبدی هست، نه ضریحی، نه نوری که غربت را از سیمای بقیع بزداید.

تنها سنگ هایی سرد و خاموش که هر یک، بارِ غم و وفا را در دل نهفته دارند.

اما این غربت، چیزی فراتر از بی نشان بودن یک مزار است؛ اینجا غربت آل الله است، غربت آل رسول (ص)، که زخم آن قرن هاست در جان تاریخ باقی مانده.

اما این اندوه را فرجامی ست؛ روزی که آخرین ذخیره حق، ظهور کند و بقیع، بار دیگر در سایه عدل الهی، شکوه ازدست رفته اش را بازیابد.

تا آن روز، این خاک، رازهایش را در سکوتی ابدی نگاه خواهد داشت.