از قاشق زنی تا شیش انداز/ رسم های فراموش شده چهارشنبه سوری زنجانی ها

چهارشنبه سوری در زنجان قدیم، شبی پر از شادی های ساده و بی خطر بود؛ شب قاشق زنی، شیش انداز، رشته و سنت هایی که حالا در یادها گم شده اند.

چهارشنبه سوری، برای زنجانی های قدیم فقط یک شب نبود؛ آغاز شادی های نوروزی بود، شب آرزوها و صفا، شب آشتی و دوستی.

هنوز هم خیلی ها وقتی اسم چهارشنبه سوری می آید، یاد بوی دود آتش در کوچه ها، صدای خنده های کودکانه و دل گرمی جمع های خانوادگی می افتند؛ شبی که خانه ها روشن بود از شعله های کوچک و دل ها گرم از مهر همسایگی.

در گذشته، خانواده ها روزهای آخر اسفند را به تمیزکاری و آماده سازی خانه برای عید می گذراندند.

شب چهارشنبه آخر سال، مردها و پسرها هیزم و چوب برای آتش آماده می کردند.

همه اهل محل، از پیر و جوان تا کودک، در حیاط یا کوچه جمع می شدند و آتش هایی به نشانه پاکی و روشنایی روشن می کردند.

رسم بود که بچه ها از روی شعله های ملایم آتش بپرند و زیر لب بگویند: زردی من از تو، سرخی تو از من ، یعنی غم و بیماری هام را به آتش می دهم و سلامت و شادیت را می گیرم.

بزرگ ترها به بچه ها آجیل چهارشنبه سوری می دادند که شامل نخودچی، کشمش، گردو و شیرینی های محلی بود.

یکی از رسوم جذاب زنجان، فال گوش ایستادن دختران دم بخت بود.