برپا کردن سفره ای از ایمان در سرزمین زخم ها

این فقط یک افطار نیست، این یک بیانیه است، یک پیام همبستگی، فریادی از امید، نمادی از ایستادگی که می گوید ما هنوز زنده ایم ما ایمان داریم، هنوز به صبحی که پس از شب خواهد آمد، - این فقط یک افطار نیست، این یک بیانیه است، یک پیام همبستگی، فریادی از امید، نمادی از ایستادگی که می گوید ما هنوز زنده ایم ما ایمان داریم، هنوز به صبحی که پس از شب خواهد آمد، امید بسته ایم.

خبرگزاری مهر ؛ مجله مهر: هوا در مرز روشنایی و تاریکی است، صدای اذان در خیابان های ویران پیچیده، بین ساختمان هایی که دیوارهایشان فرو ریخته، میان کوچه هایی که بوی خاک و آتش هنوز در آن ها مانده است اما در دل این خرابه ها، نوری لرزان ولی استوار می تابد.

فانوس های کوچک رمضان آویزان شده اند، نخ های باریکی که چراغ های رنگی را بر دیوارهای ترک خورده نگه داشته اند، باد گاه به گاه آن ها را تکان می دهد اما نورشان خاموش نمی شود.

اینجا، در خان یونس و رفح، میان تمام آوارها، مردم سفره ای کیلومتری برای افطار گسترده اند؛ ساده، صمیمی و پر از امید.

زنی جوان، که شاید خانه اش را از دست داده، با دقت خرماها را در ظرفی چیده و به کودکی که کنار دستش نشسته، لبخند می زند.

کودک، پسربچه ای شش یا هفت ساله است، پیراهنی دارد که کمی برایش بزرگ است، رد خراشی روی پیشانی اش مانده اما چشمانش هنوز برق می زنند.