عبور از قهرمان؛ نگاهی به فیلم خدای جنگ

خدای جنگ را اگر بدون ذهنیت قبلی ببینیم فیلم خوبیست.

جز روایت موزاییکی که اندکی گیج کننده است همه چیز درست است.

بازی ها به اندازه و قوی اند، - گر شخصیت های داستان را از ابتدا بشناسیم شخصیت پردازی ها بسیار قوی هستند، تک تک شخصیت ها حس منتقل می کنند.

خدای جنگ از آن جهت که یک فیلم دفاع مقدسی است رسالت خودش را به درستی انجام می دهد، خیلی درست تر از آنچه در سایر فیلم های این ژانر در چهل و سومین جشنواره فیلم فجر دیده ایم.

اما قصه از آن جایی خراب می شود که با ذهنیت دیدن فیلمی درباره حسن تهرانی مقدم روی صندلی سینما می نشینی.

فیلم خدای جنگ تلاشی است برای ایجاد پیوندی میان زندگی شخصی نیرو های نظامی و مسئولیت های خطیرشان، اما همین که از نمایش مستقیم قهرمان واقعی داستان، یعنی شهید حسن تهرانی مقدم، پرهیز شده، سؤالی جدی را پیش می کشد: چرا ما از روایت قهرمان هایمان گریزانیم؟ در بسیاری از آثار سینمایی که به شخصیت های نظامی و تاریخی می پردازند، به دلایل امنیتی و ملاحظات اخلاقی، گاهی از نام بردن یا نمایش مستقیم این شخصیت ها خودداری می شود.

ممکن است این ملاحظات در مورد شهید تهرانی مقدم نیز مطرح بوده باشد، چرا که او شخصیتی بسیار تأثیرگذار در تاریخ صنایع دفاعی ایران است و دسترسی به اطلاعات جزیی درباره فعالیت هایش محدود است.