ماجرای اسارت و بردگی سعدی شیرازی

  سعدی در دوران حیاتش و در میانه جنگ صلیبیون یک بار اسیر می شود.

این شاعر ایرانی را به زنجیر بسته بودند و مانند بردگان با او رفتار می کردند.

آن قدر وضعیت او و سایر بردگان اسفناک بود که دل هر تازه واردی را در شهر طرابلس (در لبنان امروزی) به درد می آورد.

از همان شروع اسارت در سال 1227 میلادی توسط صلیبیون سعدی هفت سال عمرش را در همین وضعیت به سر برد.

 سعدی در باب دوم گلستان سعدی با نام در اخلاق درویشان این ماجرا را این طور شرح می دهد: ماجرایی که الزاما به معنای روایت درست تاریخی نیست و حکایتی است از این شاعر و نویسنده ایرانی.

از صحبت یاران دمشقم ملالتی پدید آمده بود، سر در بیابان قدس نهادم و با حیوانات انس گرفتم تا وقتی که اسیر فرنگ شدم.

این طور که معلوم است، او به سمت اورشلیم در حرکت بوده، چون بر اساس آخرین اخباری که از جنگ های صلیبی پیشین در ذهن داشت، تصور می کرد اورشلیم در دست مسلمانان باشد.

ظاهراً سعدی نمی دانست که صلیبیون پیمان صلح سن فرانچسکو  1221 را نقض کرده و دوباره به سرزمین های مقدس حمله کرده اند.

آنها در جنگ ششم صلیبی بر بخش های زیادی از منطقه اورشلیم، یعنی نواری بین اورشلیم و عکا حکومت می کردند و مسلمانان فقط قبه الصخری و مسجدالاقصی را در اختیار داشتند.