میهن دوستی همان ناسیونالیسم نیست

به غیر از هیتلر و موسولینی، که ناسیونالیست های شش آتشه قرن بیستم بودند، اروپای قرن نوزدهم نیز عمیقا آلوده بود به جنگ های ناسیونالیستی.

جنگ هایی که دقیقا با هدف توسعه مرزهای میهن رقم می خوردند.

- نوشته بودیم: میهن دوستی با ناسیونالیسم یکی نیست.

میهن دوستی همیشه پاکیزه و ملایم است اما ناسیونالیسم مستعد آلودگی است و می تواند بسیار هم تهاجمی باشد.

    یادداشت حاضر البته ربطی به حضرات پهلوی گرا ندارد بلکه درباره تفاوت میهن دوستی و ملی گرایی است.

     در میهن دوستی (Patriotism) ادعای برتری یک ملت نسبت به سایر ملل وجود ندارد.

فردی در جایی از جهان به دنیا آمده و دلبسته سرزمینی است که زادگاهش بوده.

طبیعت و شهرهای آن سرزمین به ویژه شهر خودش را دوست می دارد و از زیستن در آن کشور لذت می برد و به دلیل عمری که در میهن اش سپری کرده، به میهن دلبستگی دارد؛ ولو که زادگاهش را بهترین شهر یا کم نقص ترین کشور دنیا نداند و مردم کشورش را هم بهترین ِ مردمان نداند.

    اما ناسیونالیسم (Nationalism) یا ملی گرایی، معمولا و بلکه غالبا با ادعای برتری یک ملت نسبت به سایر ملل توأم است.

در ناسیونالیسم، ملت مهم تر از میهن است.

تاکید ناسیونالیسم بر ملت است نه بر میهن.