اسیر پارادوکس نقد، نگاهی به فیلم آنتیک

در اخلاق نقد، نکته ای وجود دارد که می گوید: اصالت گفته بر گوینده مقدم است.

به این معنا که پیش از آن که به گوینده ی یک سخن نگاه کنیم، باید ببینیم خود سخن چه می گوید.

- آنتیک از همان اکران اول، با موجی از نقدها، مخالفت ها و برداشت های مختلف مواجه شد.

برخی آن را فیلمی هجوآمیز و پر از شوخی های نامناسب دانستند، عمده منتقدین و مردم آن را به توهین به مقدسات متهم کردند، و برخی دیگر به ضعف های فیلمنامه و گسست های منطقی آن پرداختند.

ایده اصلی فیلم، یعنی اینکه فردی سودجو و بی اعتقاد به ارزش های دینی، در مسیر اتفاقات مجبور به ایفای نقش معنوی می شود و نهایتاً با یک تحول درونی روبه رو می شود، در ذات خود ایده جذابی است.

از همان قصه های اصیل که در طول تاریخ سینما بار ها و بار ها به آن پرداخته شده، از رضا مارمولک خودمان گرفته تا آیرن من آنها؛ و ناییجی قصد کرده حاج عبدالله را در ژانر طنز خلق کند.

ولی در نهایت یک ورژن ضعیف از فریبرز باغ بیشه تحویل داده.

یکی از بزرگ ترین ایرادات آنتیک این است که فیلم انسجام روایی ندارد.

داستان به شدت تکه تکه است و مدام از یک خط داستانی به خطی دیگر می پرد.

مثلاً ابتدا ماجرای زندان، عشق از دست رفته، بعد گنج یابی، فرار از دست پلیس، ساختن امامزاده، عشق دوباره، تحول شخصیت، همه بدون پیوند منسجم کنار هم چیده شده اند.