روایتی که با خنده می سوزاند، نگاهی به فیلم بچه مردم

«بچه مردم» یکی از شریف ترین و محترم ترین فیلم های جشنواره چهل و سوم بود، همان جایی که داشتم نا امید می شدم از دیدن فیلم هایی که عایدی جز سر درد ندارند، - فیلمی که به سادگی روایت می کند، اما تأثیری عمیق بر مخاطب می گذارد.

این فیلم ترکیبی هوشمندانه از درام و کمدی است، اما برخلاف بسیاری از آثار مشابه، نه در دام افراط در احساسات می افتد و نه به شوخی های بی دلیل متوسل می شود.

نه اشک را فدای لبخند می کند و نه خنده را فدای اشک؛ فیلم دقیقاً می داند چه می خواهد بگوید و چگونه باید آن را بیان کند.

بچه مردم طنزیست درخشان و بی ادعا.

فیلم برای خنداندن مخاطب نیازی به شوخی های کلیشه ای یا دیالوگ های طولانی ندارد.

طنز آن با ظرافت از دل موقعیت ها و روابط بین شخصیت ها بیرون می آید.

فیلم از سورئالیسم نرم به رئالیسم اجتماعی در نوسان است و آنچه فیلم را از دیگر آثار این سبک متمایز می کند، درامی است که بدون هیچ گونه تحمیل، به شدت تأثیرگذار است.

فیلم نمی خواهد احساسات مخاطب را به بازی بگیرد.

نه سعی می کند اشک بگیرد، نه قصد دارد مخاطب را مجبور کند که با شخصیت ها همدلی کند.

اما درست به همین دلیل، تأثیر آن دوچندان می شود.

بچه مردم مسیر متفاوتی از دراماتیزه کردن را انتخاب کرده است.