افشای یک راز بزرگ درباره مردان ایرانی/ چگونه آقایان را سریع و راحت بکُشیم؟

فردا روز میلاد حضرت علی (ع) و روز پدرها و مردان ایرانی است.

تبریک می گویم به همه خانواده های ایرانی.

همین روز، فرصتی و بهانه ای برای یک محتوای ویژه مردان ایرانی شد.

- حرف اول: یک ماه از آن شب گذشته است و در همه روزها و شب های بعد از آن، حرف های پدر حدوداً 48 ساله کرجی، در کمی مانده به ساعت 12 شب، مثل هاله ای، دور افکارم پیچیده است و از مدار ذهنم خارج نمی شود.

  نمی دانم چرا، اما بعد از آن شب، دیگر از آن مسیر نگذشتم.

یعنی نخواستم یا نتوانستم.

آخر اندوه های درون آدمی وقتی کاسه صبر و توان را پر کرده و سرریز هم شده است، اندوه های تازه تر و عاریتی را چه خواهد کرد؟ انبوهی از اندوه است که وقتی از خودت سرریز شده است، مدام می ریزد دور و برت.

دیگران را هم تلخ می کند.

من از آن خیابان دیگر هرگز رد نشدم.

همان شب برایم کافی بود که برای همیشه در آن جا بمانم و هنوز آن خیابان، آن شب و آن مرد، از من رد نشده اند.

  چند دقیقه مانده به ساعت دوازده شب، ترمز کردم.

صدایش کردم، آمد و نشست.

مردی تقریباً 48 ساله.

چهره، تیپ و ظاهری برابر با همه اهالی طبقه متوسط.

نه چندان بالا و نه چندان پایین.

مناسب و متناسب.

از همین طبقه خودمان که بالاتفاق داریم سقوط می کنیم به طبقات پایین تر.