با سعدی در گلستان ؛ باب اول حکایت چهلم : تو گویی تا قیامت زشت رویی / بر او ختم است، و بر یوسف نِکویی (+صدا)

یکی را از مُلوک، کنیزکی چینی آوردند.

خواست تا در حالتِ مستی با وی جمع آید.

کنیزک ممانعت کرد.

مَلِک در خشم رفت و مر او را به سیاهی بخشید که لبِ زِبَرینش از پَرّهِٔ بینی درگذشته بود و زیرینش به گریبان فرو هشته.

- آورده اند که سیه را در آن مدت، نفس طالب بود و شهوت غالب؛ مِهرش بجنبید و مُهرش برداشت.

بامدادان که مَلِک، کنیزک را جُست و نیافت، حکایت بگفتند.

خشم گرفت و فرمود تا سیاه را با کنیزک استوار ببندند و از بام جوسق به قعر خندق در اندازند.

یکی از وزرای نیک محضر روی شفاعت بر زمین نهاد و گفت: سیاه بیچاره را در این خطایی نیست که سایر بندگان و خدمتکاران به نوازش خداوندی مُتَعوِدند.

گفت: اگر در مفاوضهٔ او شبی تأخیر کردی، چه شدی؟ که من او را افزون از قیمت کنیزک دلداری کردمی.

گفت: ای خداوند روی زمین! نشنیده ای؟: