آتش سوزی کالیفرنیا، رنج دیگری در آینهٔ ایدئولوژی

موضع گیری رسمی رسانه های حکومتی و طرفداران آنها، در کنار بی اعتنایی به حقیقتِ انسانیِ رنج، نوعی دعوت به بی تفاوتی یا حتی شادی بر رنج دیگران را نیز در خود نهفته دارد.

- در اینجا چیزی بیش از یک رویکرد سیاسی در کار است.

این نگاه ریشه در نوعی تقلیل گرایی هستی شناختی اخلاقی دارد که جهان را به دو قطب خیر و شر، مظلوم و ظالم تقسیم می کند؛ و هر رخدادی حتی یک فاجعهٔ طبیعی باید در خدمت این دوگانه قرار گیرد.

آتش سوزی کالیفرنیا در این چارچوب، دیگر یک حادثهٔ طبیعی نیست؛ بلکه موهبتی است که باید از آن برای اثبات موضع استفاده کرد.

  شعله های آتش، در این روایت، نه ابزار ویرانی، که زبان عدالت کیهانی می شوند؛ زبانی که طبیعت از طریق آن علیه ستمگران سخن می گوید.

اما این تفسیر، هرچند هیجان انگیز و در نگاه نخست قانع کننده برای مخاطبان هدف، در واقع چیزی جز تحریفِ حقیقت نیست.

طبیعت، زبانی برای عدالت ندارد.

آتش بی طرف است.

و هر کوششی برای پیوند دادن آن به نظمی اخلاقی، چیزی جز تحمیل ایدئولوژی بر واقعیت نیست.

    آنچه در این میان برجسته تر می شود شیوه ای است که رسانه های حکومتیِ ایران، در فرایند روایت این فاجعه به کار گرفته اند.

آن ها، با ولع، جزییات این آتش سوزی را دنبال می کنند، در حالی که بحران هایِ داخلی خود را به حاشیه می رانند.