معمای بیگانگی: چرا در میان جمع باز هم احساس تنهایی می کنیم؟

شاید گمان کنید احساس تنهایی فقط در صورت فاصله ی فیزیکی از اطرافیان به وجود می آید.

اما گاهی خود اطرافیان، به عاملی برای احساس تنهایی ما تبدیل می شوند.

- آلبرتی توضیح می دهد: هرچه بیشتر تنها باشیم و بیشتر به وضعیت خود عادت کنیم، برقراری ارتباط سخت تر می شود.

اگر به احساس طردشدگی خو گرفته باشیم، ممکن است حتی نگاه ها یا حرکات دیگران را هم به اشتباه، به عنوان پس زدن تعبیر کنیم.

چنین سوءتفاهمی، به مرور زمان در عمل به واقعیت تبدیل می شود.

البته، توصیه نمی شود که دیگران را به زور وادار به مکالمه کنیم.

اما اگر در جمعی احساس تنهایی کردید، می توانید با حفظ آرامش و در کمال احترام، مکالمه ای را آغاز کنید.

حتی تعیین هدف روزانه ی صحبت کردن با یک نفر در هر روز، می تواند کمک کننده باشد.

 پژوهش ها نشان می دهند که چنین هدفی به مرور زمان اعتماد به نفس را افزایش و ترس از طرد شدن را کاهش می دهد.

حتی سلام کردن یا تشکر ساده، می تواند حال ما را بهتر کند.

اما غلبه بر حس تنهایی فقط به برقراری ارتباطات جدید محدود نمی شود.

ما به روابط معنادار و عمیق نیاز داریم.

به گفته ی رمز، یکی از راه های موثر برای دستیابی به چنین روابطی، فعالیت های داوطلبانه است.

او می گوید: کمک کردن به دیگران باعث می شود توجه ما از مشکلات خودمان برداشته شود و به نیازهای دیگران معطوف گرد